ژن‌درمانی کمردرد را تسکین می‌دهد؛ دانشمندان دیسک‌های آسیب‌دیده موش‌ها را درمان کردند
کمردرد مرتبط با دیسک به احتمال زیاد در آینده با درمان نهایی خود روبرو خواهد شد. نتایج یک پژوهش جدید نشان می‌دهد که ژن‌درمانی با نانوحمل‌کننده‌های طبیعی می‌تواند دیسک‌های آسیب‌دیده در ستون فقرات موش‌ها را درمان کند و کمردرد را کاهش دهد.
دانشمندان دانشگاه ایالتی اوهایو در یک مطالعه جدید نانوحمل‌کننده‌هایی را با استفاده از سلول‌های فیبروبلاست بافت همبند موش‌ها در پوست طراحی و آن را با مواد ژنتیکی یک پروتئین مخصوص رشد بافت‌ها پر کردند. آنها سپس یک محلول حاوی این نانوحمل‌کننده‌ها را در دیسک‌های آسیب‌دیده موش‌ها تزریق کردند.
پس از ۱۲ هفته، پژوهشگران با استفاده از تصویربرداری، تحلیل بافت و تست‌های مکانیکی و رفتاری به بررسی خروجی‌ها پرداختند. آنها دریافتند که ژن‌درمانی توانست استحکام ساختاری و عملکرد دیسک‌های آسیب‌دیده را احیا کند و علائم کمردرد در حیوانات را کاهش دهد.
این یک استراتژی درمانی منحصربه‌فرد است، زیرا می‌تواند همزمان هم بافت آسیب‌دیده را احیا کند و هم علائم درد را کاهش دهد. این نتایج نشان می‌دهند که ژن‌درمانی می‌تواند یک جایگزین نویدبخش برای ضددرد‌ها در مدیریت کمردرد باشد.
همچنین می‌توان این درمان را در جراحی‌ها استفاده کرد تا بهبود دیسک‌ها تسریع گردد. پژوهشگران می‌گویند در این روش خود سلول‌های بدن هستند که در درمان و احیای سلامت بدن شرکت می‌کنند. آنها نتایج پژوهش خود را در ژورنال Biomaterials منتشر کرده‌اند.
درمان کمردرد و دیسک‌های کمر با ژن‌درمانی
حدوداً ۴۰ درصد درد‌های کمر به زوال دیسک‌های بین‌مهره‌ای مرتبط هستند که مانند بالشتک ضربات را دفع می‌کنند و باعث انعطاف ستون فقرات می‌شوند. برش بافت بیرون‌زده از یک دیسک که دچار فتق شده، می‌تواند درد را کاهش دهد، اما خود دیسک را بازیابی نمی‌کند و دیسک همچنان به زوال ادامه می‌دهد.
به عبارت دیگر، با برش بافت، دیسک‌ها تحمل فشار خود را از دست می‌دهند و فشار را به دیسک‌های مقابل منتقل می‌کنند. در نتیجه، بیماری گسترش می‌یابد. پزشکان هنوز روش خوبی برای درمان این مشکل در اختیار ندارند.
همان‌طور که گفته شد، پژوهشگران مطالعه حاضر نانوحمل‌کننده‌هایی خاص را برای حمل مواد ژن طراحی کرده‌اند. نانوحمل‌کننده‌ها مانند ویزکول‌های بین‌سلولی طبیعی عمل می‌کنند که در خون و مایعات بدن می‌گردند و پیام‌ها را بین سلول‌ها جابجا می‌کنند.
دانشمندان برای ساخت ویزکول‌های مصنوعی، به یک سلول اهداکننده بار الکتریکی اعمال می‌کنند تا غشای آن به‌طور موقت باز شود و DNAها را به‌همراه مولکول‌های تسهیل‌گر ساخت پروتئین به خارج سلول منتقل کنند.
مواد ژنی در این مطالعه، موادی بودند که ژن سازنده پروتئینی به‌نام FOXF۱ را ایجاد می‌کردند. این پروتئین در توسعه و رشد بافت‌ها نقشی مهم دارد. اما میزان آن در بدن با افزایش سن کاهش می‌یابد. دانشمندان با این روش سلول‌ها را به زمان اوج رشد و سلامتی خود بازمی‌گردانند.
دانشمندان یک گروه از موش‌ها را با این ترکیب درمان و با گروه‌های کنترلی مقایسه کردند. در گروه درمان، بافت‌ها احیا شدند و از طریق یک پروتئین که آب و دیگر پروتئین‌های حیاتی را حفظ می‌کند، به حد بالایی از تحرک، تحمل بار و انعطاف رسیدند. همچنین تست‌های رفتاری نشان می‌دادند که علائم کمردرد در موش‌ها کاهش پیدا کرده است؛ البته میزان این اثر در موش‌های نر و ماده متفاوت بود.
