پذیرش دعوت مهمانی خدا در کتاب «برای مهمانی خدا آماده شویم»
کتاب «برای مهمانی خدا آماده شویم» به قلم حجت‌الاسلام و المسلمین علیرضا پناهیان، استاد حوزه و دانشگاه است، که از سوی بیان معنوی منتشر شده است.
انتشارات کتاب در مقدمه‌ای درباره لزوم آمادگی مهمان برای ورود مهمانی نوشته: «آمادگی پیدا کردن قبل از ورود به هر مهمانی کمک می‌کند تا انسان با آرامش و اشتیاق بیشتری به آن مهمانی وارد شود و بهره بیشتری از پذیرایی تدارک شده ببرد».
در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «ضیافت، مهمترین وصف ماه رمضان. شاید ضیافت مهمترین وصف رمضان باشد و اگر بخواهیم به تبیین ماهیت رمضان بپردازیم، باید از این توصیف آغاز کنیم که مادر همه اوصاف این ماه عزیز است. رمضان یعنی یک ضیافت، یعنی ماه مهمانی خدا. در رمضان ما مهمان خداییم و خدا میزبان ماست. ما که همیشه از بدو خلقت مهمان خدا بوده‌ایم و دائم بر سر خوان نعمت او نشسته‌ایم، باز در رمضان مهمان اوییم. این مهمانی مضاعف و ویژه چه پیامی برای ما دارد و چه لطافتی را می‌خواهد در تصّور ما از رمضان ایجاد نماید؟
ضیافت، وصف پیامبر برای رمضان
اتصاف رمضان به ضیافت یک تعبیر ذوقی نیست، که اهل ادب و عرفان آن را وضع کرده باشند. بلکه تعبیری است که شخص نازنین پیامبر اکرم (ص) که آگاه به تمامی حقایق عالمند، آن را برای رمضان به کار گرفته‌اند و از اولین جملاتی است که در خطبه شعبانیه بیان فرموده‌اند: «هُوَ شَهْرٌ دُعِیتُمْ فِیهِ إِلَی ضِیَافَةِ اللَّهِ؛ شما در این ماه به مهمانی خدا دعوت شده‌اید». پس باید به مختصات این تعبیر و توصیف دقت کنیم و از فرصت این تشبیه برای فهمیدن رمضان کمال استفاده را ببریم.
ما از مهمانی چه می‌فهمیم؟
ابتدا باید ببینیم ما از مهمانی چه می‌فهمیم. خصوصاً آنکه اگر مهمانی را در فرهنگ دینی خودمان ترجمه کنیم، چه ویژگی‌هایی را در آن می‌یابیم. حتی باید به دل‌های خود نگاه کنیم و ببینیم وقتی نام مهمانی را می‌شنویم یا به رابطه میزبان و مهمان می‌اندیشیم، چه احساسی پیدا می‌کنیم. اینها همان چیز‌هایی است که پیامبر مهربان خواسته است ما از رمضان ادراک و احساس کنیم.
۱. مهمان را گرامی می‌دارند، حتی اگر کافر باشد
مهمان گرامی است و احترام دارد، حتی اگر کافر باشد. این سفارش پیامبر گرامی ماست، که در سخنی فرموده‌اند: «أَکْرِمِ الضَّیْفَ وَ لَوْ کَانَ کَافِراً؛ مهمان را گرامی بدار، اگرچه کافر باشد»؛ بنابراین در مهمانی بنا بر مهربانی و فراوانی است. میزبان اگر خود کریم و گرامی باشد، برای اکرام مهمان بیش از نگاه به لیاقت مهمان به معنای مهمانی نگاه می‌کند و بیش از آنکه مقام مهمان را ببیند و برای خود منزلت مهمان را مایه فخر ببیند، مهمان‌داری را مبنای مباهات خود می‌یابد.
اینکه از ما خواسته‌اند کافران را هم در زمانی که مهمان ما هستند گرامی بداریم، به دلیل ضرورت رعایت حرمت مهمانی است. حتماً آنان که چنین دستوراتی داده‌اند خود بهتر از هر کسی رعایت می‌کنند».
