داستان اسد و مواضع ایران

 

 

دیدارنیوزـ محمدمنصورنژاد: راستش نمی‌دانم الان با ورود معارضان اسد به دمشق، باید خوشحال باشم یا ناراحت! خوشحال از اینکه مقامات ایران فعلا در سیاست منطقه‌ای به هر دلیل، در راستای تحلیل خودم و البته درست عمل کردند و خودشان را بی جهت آلوده این اتفافات نکردند (چون از تاسیس کانال تلگرامی تا همین امسال، به صراحت و قاطعیت، با ادله فراوان سیاست نظامی امنیتی ایران، طی چند دهه در منطقه را نقد کردم و سخنان کسانی که ۱ واحد سیاست نخوانده، متاسفانه در جایگاه سیاستگذاری برای ایران، گفتند! سوریه برای ما از خوزستان مهمتر است! را به سخره گرفتم!)

و یا ناراحت از این همه هزینه انسانی و مادی که برای هیچ و پوچ شد و امروز تمامی آن‌ها سوخت و دستتمان خالی است!

و، اما چند نکته دیگر:

۱. اینکه مخالفان اسد از شمال و جنوب و شرق و غرب کشور، به پایتخت هجوم آوردند و در اندک زمانی به توفیقات بزرگ دست یافتند، به معنی آن نیست که پس از شکست اسد هم کار به همین راحتی است. بلکه زین پس باید شاهد درگیری بر روی تقسیم کیک شیرین قدرت باشیم. این داستان به قدری پیچیده است که فروپاشی این کشور و چه بسا تجزیه سوریه نیز یکی از احتمالات پیش روست و از این داستان همگان باید بهراسند!

۲. این اتفاق به نظرم روی آینده منازعات فلسطین اسراییل تاثیر جدی می‌گذارد و ضمن اینکه به ضعیفتر شدن حماس (و نیز حزب الله) ختم می‌گردد، راه را برای نیرو‌های معتدلتر فلسطینی در دوران ترامپ، باز می‌کند تا مذاکراتی برای حل تنازع رخ دهد، با این تفاوت نسبت به سال پیش (قبل از طوفان الاقصی) که دستان طرف فلسطینی، بسیار خالی‌تر است و مجبور است بیشتر باج بدهد. با این وصف، به نظر می‌رسد به زودی جنگ ۱ ساله منطقه شامات فعلا به فرماندهی ترامپ فروکش کند.

۳. ترکیه، که در داستان این روز‌های سوریه نقش جدی داشت، سعی می‌کند در فضای جدید خودش را به مذاکره کنندگان منطقه نزدیک نموده و غنیمتش را طلب کند! به نظر می‌رسد روابط عربستان و ترکیه نیز زین پس مناسبتر و راحتتر می‌گردد و با خیال آسوده تری، به منطقه نفوذ مشترک و همکاری روزافزون خواهند اندیشید.

۴. در نهایت ایران، لاجرم باید به سیاست‌های فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی با کشور‌های منطقه روی آورد و از سیاست‌های آشکار نظامی و امنیتی دست بردارد، زیرا آزموده را دوباره آزمودن خطاست. لازم است کشور برنامه و سند چشم انداز جدیدی مبتنی بر واقعیت (نه مثل شعار‌های سابق، تمدن سازی و…!) بنویسد و بر مبنای منافع ملی و توسعه کشور عمل کند. منطقا باید این درس را گرفته باشیم که در سیاست خارجی، دوست و دشمن دایمی نداریم (حتی اسد هم روز حادثه و در سال اخیر، ایران و همراهانش را تنها گذاشت!) و آموخته باشیم که تنها تکیه گاه واقعی یک دولت، ملتش هستند. پس اهتمام جدی باید کم کردن شکاف دولت ملت باشد (نه پوست خربزه قانون حجاب!) و.

*تحلیلگر مسایل سیاسی