دیدارنیوزـ مصطفی آب روشن: در شرایط کنونی، ایران در وضعیتی بحرانی قرار دارد که به وضوح نشان‌دهنده فشار‌های فزاینده‌ای است که از سوی کشور‌های غربی و به‌ویژه آمریکا به ایران تحمیل شده است. این فشارها، چه از طریق تحریم‌های اقتصادی و چه از طریق سیاست‌های دیپلماتیک، به گونه‌ای است که ایران دیگر نمی‌تواند به حیات خود در وضعیت برزخ گونه (نه جنگ نه مذاکره) ادامه دهد. این وضعیت نه تن‌ها به چالش‌های اقتصادی و اجتماعی به شدت دامن زده، بلکه می‌تواند به فروپاشی نظام سیاسی یا در بهترین حالت، به تغییرات بنیادین در سیاست‌های حاکمیت منجر شود.

اما آنچه که بدیهی بنظر می‌رسد ادامه وضعیت موجود ممکن بنظر نمی‌رسد، زیرا تورم لحظه به لحظه، مشکلات اقتصادی افسار گسیخته و نارضایتی عمومی به شدت افزایش یافته و این مسائل می‌تواند به شکل‌گیری اعتراضات گسترده و ناامنی‌های اجتماعی منجر شود.

تاریخ نشان داده است که هر نظامی که نتواند خواسته‌های اساسی مردم را برآورده کند، با خطر از دست دادن مشروعیت و در نهایت سقوط مواجه خواهد شد. بر این اساس، اگر حاکمیت نتواند راه‌حلی برای مسائل هسته‌ای و رویکرد بین المللی پیدا کند، به سرعت به نقطه‌ای خواهد رسید که دیگر قادر به کنترل اوضاع نخواهد بود، زیرا بدترین انتخاب برای یک حاکمیت زمانی است که در موضع ضعف بخواهد دست به اصلاحات بزند.

از منظر سیاست خارجی گزینه‌ای که ممکن است حاکمیت به آن روی آورد، تسلیم شدن در برابر خواسته‌های جامعه جهانی و کاهش تنش‌هاست. این رویکرد می‌تواند شامل مذاکره با کشور‌های غربی، پذیرش شروط آن‌ها و تلاش برای حذف تحریم‌ها باشد. البته این مسیر نیز چالش‌های خود را دارد؛ زیرا بسیاری از گروه ها‌ی افراطی در داخل ایران ممکن است با هرگونه تسلیم در برابر فشار‌های خارجی مخالفت کنند و این امر می‌تواند باعث ایجاد شکاف‌های عمیق‌تر در جامعه شود.

در واقع، ایران در یک دوراهی سرنوشت ساز تاریخی قرار دارد یا باید به سمت اصلاحات داخلی و پذیرش واقعیت‌های جهانی حرکت کند و یا با ادامه سیاست‌های فعلی خود، ریسک فروپاشی را بپذیرد. در هر صورت، آنچه که مسلم است این است که وضعیت کنونی نمی‌تواند ادامه یابد و نیاز به تغییرات اساسی به شدت احساس می‌شود. حاکمیت باید تصمیمی شفاف و قاطع اتخاذ کند که نه تنها به حفظ ساختار حاکمیت، بلکه به نفع مردم ایران باشد؛ چراکه آینده کشور در گروی این انتخاب خواهد بود.

در پایان، باید یادآور شد که تاریخ نشان داده است که هیچ حکومتی نمی‌تواند بدون رضایت مردم دوام بیاورد. بنابراین، تنها راه نجات ایران از این بحران، تعامل سازنده با جامعه جهانی و همزمان توجه به خواسته‌های مردم است. این امر نه تنها می‌تواند ثبات را به کشور بازگرداند بلکه زمینه‌ساز توسعه پایدار و رفاه عمومی خواهد بود.